quarta-feira, 21 de outubro de 2009

UN DIE SIN BRILHO...






Acordei, l die staba triste,
Sin brilho. L sol scondiu-se
por antre las nubénes
i dou lhugar a la chuba fourte i airaçadas.
Dies cinzentos…
Que sfrian emoçones
I adrumecen ls sentimientos.
Nun quiero sentir monotonia,
Quiero ber las quelores de l die,
Poder correr, saltar
E nun tener d' acordar
Oubindo l’aire a soprar.
Ben sol! Trai-mos la tue lhuç,
Las tues quelores, l tou calor!
Lheba de nós esta chuba,
Que juntantamente cun l’aire
acorrentan nuossos pies,
ye ampossible caminar.
Quiero poder ber l mar
I an sues óndias l sol a brilhar!
Quiero poder ber las streilhas
Nas próximas nuites de lhuar!
Bai-t’ambora chuba,
Eiqui nun ye l tou lhugar!
Deixa l sol salir de la nubres,
Para quelorir l nuosso die
cun l sou brilhar
i que puoda, finalmente
ls noussos coraçones acunchegar!

terça-feira, 20 de outubro de 2009

"CHOBIU A CÂNTAROS"!



Chegou l'auga, esta nuite ! Eiqui pul Porto, chobiu torrencialmente, "chobiu a cântaros", cumo customamos dezir ne l nuosso praino.
Se pra uns ye ua bênção, para outros ye un storbilho. No praino, ye ua bênção de Dius esta auguica, desde que seia bien caída e nun faga stragos. L berano fui tan seco que la gente ya encomandaba l'auga i que bien bai a fazer a las semanteiras, haber se l pan nace depressa.
Eiqui, quando chuobe, ye ua çgraça. Las augueiras antupen-se i las stradas e caminos parécen un rieiro, hai einundaçones por todos ls lhados sin falar no trânsito que se torna un inferno. Ls carros formam filas tan grandes que parécen las formigas a acarretar comida pal furmigueiro.
La natureza quedou mais triste, l die stá scuro i sin brilho. De la mie baranda beio l mar mas nun consigo çtingui-lo de l cielo. La quelor cinza carregado de las nubres misturou-se cun la quelor cinza de l mar,  la lhinha de l'hourizonte nin parece eisistir, l nubrineiro tapou-la, solo las quelores amarelhadas de las fuolhas dan un pouco de quelor a la cidade.
Asi i todo, hai ua cousa que muito me agrada neste tiempo, ye star na cama e sentir  l'auga a  bater nas jinelas i caer cun to la fuorça ne ls telhados, qu'acumpanhada de fuortes airaçadas, parece que forman ua guapa sinfonia. Solo ye pena tener que me lhebantar e anfrentar l trânsito da la cidade.
Mas suidades mesmo, tengo de  las molhas qu'a las bezas se apanhában ne l praino, l'auga entraba pula cabeça i salie puls pies, depuis, fazie-se un lhume tan grande qu' era un consolo.
Buonos tiempos...

sexta-feira, 16 de outubro de 2009

L BENTO SOPRA BIOLENTAMENTE...





Amanhece...
L sol, preguiçosamente
Ben surgindo por antre ls montes
L bento sopra biolentamente,
Barrendo las fuolhas tristes
I retorcidas de l Outonho.
Las flores, chenas de pingas d'ourbalheira
Abren-se biolentamente.
Las arbles ban-se çpindo
Ambaladas pul bento
Que, furiosamente castiga ls sous galhos,
Fazendo cun que las fuolhas se solten
I beilen ne l cielo.
L cielo ganha tones alaranjados, dourados, abermelhados
Ls galhos znudos, suplican al bento
Que pare la beilça.

quinta-feira, 15 de outubro de 2009

PARTISTE...

















Ye tan defícel pensar que partiste,
que nunca mais eirás tornar.
Partiste, sin abiso, sin hora marcada,
sin un beiso d'adius.

Deixeste-me sola, cun mies lhágimas,
cun l miu sofrer, cul coraçon çpedaçado,
sinto falta de l tou carinho, de l tou amor,
de l tou abraço bien apertado.

Nun quiero pensar que morriste,
solo que fuste para outro lhugar
i un die, nun sei quando,
eirei t'ancontrar.

Quedeste lhoinge de nós, de la nuossa bison
mas acradita que stás i starás siempre
persente an nuosso coraçon.

Nun te çpediste de nós,
partiste sin nada dezir,
cumo ye defícel i doloroso
nunca mais te poder ber!

Percuro-te an cada streilha
nas nuites de lhuar,
i penso siempre que na mais brilhante,
stás alhá tu para me eiluminar.

De l miu die-a-die,
retirei la palabra “adius”,
porque adius diç-se a quien parte para siempre
i tu nunca partirás, starás siempre eiqui persente.

Eiqui, ó an qualquier lhugar.
spero un die t'ancontrar!..

(Para mie Mai que partiu, fai hoije un anho)

terça-feira, 13 de outubro de 2009

ESTA NUITE TUBE UN SUONHO




Esta nuite tube un suonho
cumo ye buono poder sonhar
embalada nas alas de l bento,
sentindo la brisa de l mar.

Chubi i çci montanhas,
atrabessei prainadas, balhes i campos frolidos,
corri, rebolei na yerba berdeijante,
ancontrei bielhos amigos
de ls tiempos de studante.

Ah! Cumo ye buono ser lhibre,
correr, poder bolar,
nun tener hora de partida
i mui menos de chegar.

Quiero ser lhibre cumo ls páixaros
que ban pra qualquiêra lhugar
i se l suonho comanda la bida,
nun quiero parar de sonhar.

segunda-feira, 12 de outubro de 2009

BEN CUMIGO AMIGA...



Acorda, lhebanta-te i corre...
Corre al sabor de l bento,
siegue tou rumo, sin direçon
deixa tous suonhos seguiren,
la boç de l tou coraçon.
Deixa ls tous pelos soltos,
boláren cun las gaibotas de l mar,
ben amiga junto a l'auga,
ber l reflexo de l tou mirar.
Squece la tristeza que te bai n'alma,
ben cumigo festejar,
faç como la ondias,
que corren, corren sin parar,
ben cumigo amiga,
ben a la praia beilar.
Beila al ritmo de las ondias,
siegue l baibén de l mar,
cerra ls uolhos, respira fondo,
i bei cumo ye buono amar!

quarta-feira, 7 de outubro de 2009

CAMINO LHENTAMENTE

                                              




Camino lhentamente,
sinto la chuba a scorrer pula face,
oubo l bento,
trai-me la mie triste melodie.
Ben sorriso rasgado,
Lheba la tristeza de l miu lhado.
Quiero ber l sol nacer,
quiero cuntinar a bibir
i l’alegrie sentir.
Biajarei cul bento
até nun tener mais fuorças para cuntinar
i cul passo lhento,
deixarei de lhutar.
Cansada paro l tiempo,
reparo que stou sola,
agarro-me a la fuorça que me resta.
Até quando?
Se al menos podisse sonhar!...

quinta-feira, 1 de outubro de 2009

POEMA A L IDOSO



Se miu andar ye heisitante

i mies manos trémulas, amparai-me.
Se mie oudiçon nun ye buona, i tengo de me
sforçar para oubir l que bós
stais dezindo, percurai antender-me.
Se mie bison ye amperfeita
i l miu antendimento scasso,
ajudai-me cun pacéncia.
Se mie mano treme i derrubo comida
na mesa ó ne l suolo, por fabor,
nun bos eirriteis, tentei fazer l que pude.
Se me ancontrardes na rue,
nun fagades de cunta que nó me bistes.
Parai para cumbersar cumigo. Sinto-me solo.
Se bós, na buossa sensibilidade,
me birdes triste i solo, simplesmente partilhai cumigo un sorriso
i séiades solidário.
Se bos cuntei pula terceira beç la mesma stória
nun solo die, nun me reprendades, simplesmente oubi-me.
Se me cumporto cumo nino, cerquai-me de carinho.
Se stou doente i sendo un peso, nun me abandoneis.
Se stou cun medo de la muorte i tento negá-la,
por fabor, ajudai-me na perparaçon para l'adius.

(Outor Çconhecido)



Se meu andar é hesitante
e minhas mãos trémulas, ampare-me.
Se minha audição não é boa, e tenho de me
esforçar para ouvir o que você
está dizendo, procure entender-me.
Se minha visão é imperfeita
e o meu entendimento escasso,
ajude-me com paciência.
Se minha mão treme e derrubo comida
na mesa ou no chão, por favor,
não se irrite, tentei fazer o que pude.
Se você me encontrar na rua,
não faça de conta que não me viu.
Pare para conversar comigo. Sinto-me só.
Se você, na sua sensibilidade,
me ver triste e só, simplesmente partilhe comigo um sorriso e seja solidário.
Se lhe contei pela terceira vez a mesma história num
só dia, não me repreenda, simplesmente ouça-me.
Se me comporto como criança, cerque-me de carinho.
Se estou doente e sendo um peso, não me abandone.
Se estou com medo da morte e tento negá-la,
por favor, ajude-me na preparação para o adeus.

(Autor Desconhecido)

DIE NACIONAL DE L IDOSO


L prometido ye debido , prometi bolber en brebe al nuosso praino i se depressa l dixe mais depressa l fiç, anfelizmente, para cumprir un deber de buono cidadano, acumpanhar un amigo a la última morada.

Bárias fúrun las cousas que m’antristecírun neste die, la muorte d’alguien que mos ye próssimo, l sofrimento ne l rosto de cada un mas, l que mais me perturbou, fui ber tanta giente idosa de las bárias aldés que fazirun queston de stáren persentes para un último adius. Durante la missa de cuorpo persente, quedei en pie, bien alhá ne l fondo de l’eigreija i, por instantes , squeci l momento pul qual staba persente, para mirar la multidon de pessonas idosas persentes na cerimónia. Quedei triste i desolada . L’eigreija staba chena i, por mais que percurasse, nun ancuntrei un moço ó rapaza, un adolescente, ne l meio de tanta gente, era un quadro triste, pintado de preto, solo cuorpos bergados de tantos anhos bibidos. Percebi ende l tan bielha que stá la nuossa populaçon Mirandesa. Diran alguns, fúran las scolas qu’ampeçoran i ls adolescentes stában nas aulas. Tomara que tubíssen razon mas nada desso acuntecie, las aulas inda nien sequiera tenien ampeçado, eisistie solo giente de rostros chenos d’angúrrias, marcados pul tiempo i pul árduo trabalho d’ua bida anteira. Este ye l cenário que puode ser bisto an qualquier de las nuossas aldés stransmuntanas. Solo idosos ende permanecen i, de cada beç que l deber de buonos cidadanos ls chama para ua destas cerimónias, acraditan, cun pesar, que l sou die stará próssimo.
Dez hai muitos anhos, que la gente nuoba parte a la percura dua bida melhor, solo ls idosos quedan i muitos deilhes zamparados, sin família, sin cuidados, abandonados. Eilhes que tanto dórun, que tanto trabalhórun pa l bien-star de ls sous filhos.
Serie buono que l mundo mudasse i mirasse pals nuossos idosos cun mais carinho. L’idoso ye un nino que percisa de cuidados redobrados i cuntinua a tener la sperança de bibir junto de l sous familiares. Anfelizmente bai-se perdendo cada beç mais l sprito de la família, ls sous balores.
Ancontrei , neste berano, num lhar de ua aldé de Bergancia, alguas pessonas idosas de las nuossas aldés Mirandesas, de Paradela, de Bilar Seco, de Miranda i se calhar de mais alguas. Chocou-me la çtáncia a que stában de sues casas, pus eisisten bastantes lhares ne l nuosso Praino mas sobretudo, chocou-me saber qu’aqueilhes pobres bielhos, en fin de bida, fúrun ende colocados i, passados alguns meses inda naide conhecie ls sous familiares. Quedei de coraçon çpedaçado quando bi ls sous oulhares tristes, çtantes, siempre a la percura de ber alguien antrar por aqueilha puorta para ls lhebar pa la sue casa.
Inda hai pouco, la nuossa amiga Francisca Carvalhal, screbiu na Froles Mirandesas, un testo subre l tema: Eimoçones – Lamor. Ua de las çcriçones tocou-me particularmente, adonde eilha dezie: “ L Amor puro ye aquel que sentimos puls filhos…” . “L Amor puls Pais deberie ser tamien assi, mas muitas son las bezes que aqueilhes que mos amórun tan zantressadamente i mos dórun todo l que tenien, son ne l fin de la bida un strobilho pa ls filhos”.
Na rialidade la belleç ye un fardo pesado, ls familiares nun ténen pacéncia i, percipalmente, amor para cun l idoso que stá a sou lhado. Ye stremamente custrangedor mirar ne ls uolhos dun belhinho(a) i ber l sofrimento que sinte al ber ls sous filhos, que criou cun tanta dificuldade, por quien tanto trabalhou, ls abandonáren. Nun passam mesmo de strobilhos.
Diç-se que nun hai regra sin scepçon, alguns deilhes inda puoden cuntar cula ajuda de l filho ó filha, que nun partírun a la percura de ua bida melhor mas ye mui ralo, ua grande maiorie queda antregue al sou çtino, a la sue solidon. Dezireis bós, mas agora eisisten lhares! Lhugares frius, çprobidos d'amor, de carinho.

Ua cousa ye cierta, só se percebe l balor que se ten, quando se perde.

Pensamenos




Semeia um pensamento e colherás um desejo; semeia um desejo e colherás a acção; semeia a acção e colherás um hábito; semeia o hábito e colherás o carácter. (Tihamer Toth)

***********************************************************************************************************************************

Há flores que crescem no esterco. Ou entre duas telhas, com as raízes aconchegadas entre meia dúzia de grãos de terra que o vento arrastou. E talvez sejam mais verdadeiramente belas do que as outras, que alguém colocou num grande jardim e regou abundantemente durante o estio até que se cobrissem de cores e aromas.Com os homens acontece algo de muito semelhante. Quando parecem existir todas as condições para que um homem se desenvolva harmoniosamente, cheio de virtudes e qualidades, sucede frequentemente que esse homem se torna mole e falso. E que a sua beleza - descobrimos isso mais cedo ou mais tarde - acaba por não passar de aparência.(Paulo Geraldo)