domingo, 10 de janeiro de 2010

UN DIE EINÉDITO!!!





Anfin, pula purmeira beç neste Nuobo Anho, cunsigo screbir ne l miu Blogue. Ls purmeiros dies de l'anho son siempre de muita azáfama na ampresa. Mas hoije nun poderie deixar de screbir alguas lhinhas, até porque hoije fui un die ambulgar, na nuossa cidade de Bila Nuoba de Gaia.
Sendo Demingo, nun era perciso lhebantar mui cedo, para alhá desso senti que l quarto staba mais friu de l qu'habitualmente i decidi quedar mais un cachico ne l calantico de la cama. Mas l deber de mai galhina, lhembra-me qu'hoije ye die de porparar un pequeinho-almuorço defrente pa ls mius Paxaricos. Sumo de lharanjas, acabadas d' apanhar de la nuossa lharanjeira, cun torradas feitas de pan strasmuntano. To las manhanas, debido a la nuossa azáfama, l pequeinho-almuorço ye siempre simplificado, ua malga de lheite cun cereales.
Debo cunfessar que quando fui colher las lharanjas, quedei regelada de friu, ls ultimos dies tenen stado mui frius mas hoije era de cortar la respiraçon.
De repente olhei pula jinela de la mie cozina, nebaba antensamente! Fui un alboroço, ls rapazes quejirun sentir la niebe a caer ne ls sous rostros. Stában eufóricos, era un acuntecimiento einédito, era la purmeira beç que bian nebar eiqui an Gaia. Pena que l air era antenso i la niebe demasiado aguada, pus apesar de nebar antensamente i durante bastante tiempo, nun chegou a cobrir l suolo dun manto branco, cumo era la nuossa buntade.
L mesmo nun se puode dezir an Miranda, pus segundo l miu Pai, prepara-se mais un grande nebon, mais un, porque astanho ten sido abundante an niebe i carambelo.
Assi i to fui un die einédito i claro l friu cuntinua…
Este momiento ralo, lhebou-me nua biaige de regresso a la mie anfáncia i als momientos que bibi an dies de grandes nebones. Specialmente a un die, an que tamien la niebe, puxada de muito bento, mos çpertou bien cedico i mos fizo salir de la cama mais cedo de l qu'era habitual.
Acordemos cun  peso einorme anrriba de nós i mal mos biremos sentimos algo mui friu i molhado! Era un grande nebon que cobrie las nuossas mantas. La casa de ls mius pais inda nun pertencie als tiempos modernos, nun era forrada por ambaixo de las teilhas, i anton l que chaman la “ niebe furaqueira”, por antrar por todos ls buracos, anclusibe pulas teilhas, cobriu las mantas de branco i oubrigou-mos a salir de la cama para mos calecermos nua grande fogueira, qu'antretanto faziemos i claro a secar la roupa porque quedou todo ambaixo de la neba.
Guapas mimórias que quedórun desses tiempos….

Pensamenos




Semeia um pensamento e colherás um desejo; semeia um desejo e colherás a acção; semeia a acção e colherás um hábito; semeia o hábito e colherás o carácter. (Tihamer Toth)

***********************************************************************************************************************************

Há flores que crescem no esterco. Ou entre duas telhas, com as raízes aconchegadas entre meia dúzia de grãos de terra que o vento arrastou. E talvez sejam mais verdadeiramente belas do que as outras, que alguém colocou num grande jardim e regou abundantemente durante o estio até que se cobrissem de cores e aromas.Com os homens acontece algo de muito semelhante. Quando parecem existir todas as condições para que um homem se desenvolva harmoniosamente, cheio de virtudes e qualidades, sucede frequentemente que esse homem se torna mole e falso. E que a sua beleza - descobrimos isso mais cedo ou mais tarde - acaba por não passar de aparência.(Paulo Geraldo)