Percuro an ban mas nun t'ancuontro,
l tou amor fugiu-me sin you dar de cunta.
Un nubrineiro denso lhieba-me
por caminos anciertos, camino triste i desolada.
Penso an todo l que restou, tristeza, zeiluson,
mágoa, muita mágoa an miu coraçon!
An miu pensamiento, restan solo momientos guapos,
que se trasformórun agora
an dies eimensos, de muita solidon.