terça-feira, 20 de outubro de 2009

"CHOBIU A CÂNTAROS"!



Chegou l'auga, esta nuite ! Eiqui pul Porto, chobiu torrencialmente, "chobiu a cântaros", cumo customamos dezir ne l nuosso praino.
Se pra uns ye ua bênção, para outros ye un storbilho. No praino, ye ua bênção de Dius esta auguica, desde que seia bien caída e nun faga stragos. L berano fui tan seco que la gente ya encomandaba l'auga i que bien bai a fazer a las semanteiras, haber se l pan nace depressa.
Eiqui, quando chuobe, ye ua çgraça. Las augueiras antupen-se i las stradas e caminos parécen un rieiro, hai einundaçones por todos ls lhados sin falar no trânsito que se torna un inferno. Ls carros formam filas tan grandes que parécen las formigas a acarretar comida pal furmigueiro.
La natureza quedou mais triste, l die stá scuro i sin brilho. De la mie baranda beio l mar mas nun consigo çtingui-lo de l cielo. La quelor cinza carregado de las nubres misturou-se cun la quelor cinza de l mar,  la lhinha de l'hourizonte nin parece eisistir, l nubrineiro tapou-la, solo las quelores amarelhadas de las fuolhas dan un pouco de quelor a la cidade.
Asi i todo, hai ua cousa que muito me agrada neste tiempo, ye star na cama e sentir  l'auga a  bater nas jinelas i caer cun to la fuorça ne ls telhados, qu'acumpanhada de fuortes airaçadas, parece que forman ua guapa sinfonia. Solo ye pena tener que me lhebantar e anfrentar l trânsito da la cidade.
Mas suidades mesmo, tengo de  las molhas qu'a las bezas se apanhában ne l praino, l'auga entraba pula cabeça i salie puls pies, depuis, fazie-se un lhume tan grande qu' era un consolo.
Buonos tiempos...

Sem comentários:

Enviar um comentário

Pensamenos




Semeia um pensamento e colherás um desejo; semeia um desejo e colherás a acção; semeia a acção e colherás um hábito; semeia o hábito e colherás o carácter. (Tihamer Toth)

***********************************************************************************************************************************

Há flores que crescem no esterco. Ou entre duas telhas, com as raízes aconchegadas entre meia dúzia de grãos de terra que o vento arrastou. E talvez sejam mais verdadeiramente belas do que as outras, que alguém colocou num grande jardim e regou abundantemente durante o estio até que se cobrissem de cores e aromas.Com os homens acontece algo de muito semelhante. Quando parecem existir todas as condições para que um homem se desenvolva harmoniosamente, cheio de virtudes e qualidades, sucede frequentemente que esse homem se torna mole e falso. E que a sua beleza - descobrimos isso mais cedo ou mais tarde - acaba por não passar de aparência.(Paulo Geraldo)